درباره فیلم کوتاه «سایه فیل» به کارگردانی آرمان
خوانساریان نوشته: فرید متین دلتنگی بزرگ می‌شود. شب‌ها. روز هزار راهِ فرار دارد و آدم
می‌تواند خودش را سرگرم کند یا به بی‌خیالی بزند. یا نقش بازی کند. امّا شب ماجرای
متفاوتی دارد. انگار که سایه یک فیلِ بزرگ افتاده باشد روی خانه‌ات. سیاهی همه‌جا
را می‌گیرد. و این وقت‌ها ست که تازه دیدنِ جیغ‌کشیدنِ مردم نه‌تنها…
به‌بهانه اکرانِ فیلم‌های برگزیده جشنواره فیلم‌کوتاه تهران، در خانه هنرمندان نوشته: فرید متین ماچِ سینمایی: فیلمِ کریم لک‌زاده،
پیش از هرچیز، متفاوت از همه متریال‌هایی‌ست که به‌عنوانِ فیلم‌کوتاه به‌دست‌مان
می‌رسد. این متفاوت‌بودن، قبل از همه، در شکلِ بصریِ فیلم نمود دارد. در فیلم‌برداری
و بافتِ تصویریِ فیلم. در حرکت‌های آزادانه و شاید آماتورگونه دوربین ــ که یک‌جورهایی
یادآورِ فیلم‌های دگما ۹۵ است، در بافتِ ویدئوگونه…
یادداشتی
درباره فیلم کوتاه «خانه عروسک» به کارگردانی سلیمان ابراهیمی نوشته: هومن نیک‌فرد نورا: دیگر به
این قبیل وظایف اعتقادی ندارم. عقیده من این است که قبل از هر چیز «من» بشوم. همان
طوری که تو «تو» هستی. یا به هر صورت باید سعی کنم من هم مثل تو جزء افراد بشر
حساب بشوم. من خوب می‌دانم، توروالد، که بیشتر مردم خیال می‌کنند حق با…
درباره فیلم کوتاه «دیدن» به کارگردانی سهیل امیرشریفی نوشته: فرید متین دختری نزدیکِ دوربین می‌شود. از پله‌ها پایین می‌آید و بعد، به راست می‌پیچد و از سمتِ چپِ قاب خارج می‌شود. این افتتاحیه‌ای ست که امیرشریفی برای فیلم‌ش طراحی کرده‌است. افتتاحیه‌ای که اوّلین مضمونِ مهمّ فیلم را هم به مخاطب معرّفی می‌کند: هدایت‌شدن. هندزفری‌ای در گوشِ دختر است که با آن صدای دوست‌پسرش را می‌شنویم.…
درباره فیلم‌های داستانی بخش بین‌المللی سی و پنجمین جشنواره کوتاه تهران
نوشته: مازیار تهرانی
یک سوال چالشی در تکنیک مهجور بخیه‌زدن (suture) وجود دارد: بیننده چگونه دوربین را فراموش می‌کند و خیال می‌کند که واقعا شاهدِ ماجراست؟ (البته در صورتی که مولف این قصد را داشته باشد)
لورا مالوی، نظریه‌پردازِ پرهیاهویِ سینما معتقد است سه نوع نگاه در فیلم صورت می‌گیرد: نگاه خود دوربین
نگاهِ…
فیدان در شبکههای اجتماعی