نوشته: عطا مجابی
روز دوم ثابت کرد که ایام طلایی فیلم کوتاه را پشت سر می‌گذاریم. دست کم من به خاطر ندارم در جشنواره فیلم کوتاه تهران در یک روز این تعداد فیلم خوب دیده باشم:
«مرضیه» (28دقیقه ــ درناز حاجی‌ها): مرضیه با بازی‌های عالی، کارگردانیِ خط کشی شده و البته زنده‌اش، دقت به جزئیات و لایه‌های تصویری‌اش، با دیالوگ‌نویسی ــ بخوانید دیالوگ ننویسی ــ هوشمندانه‌اش از بهترین‌های روز دوم و البته کل جشنواره است. آنقدر خوب که کنجکاو دیدن دیگر آثار فیلم‌ساز، که اتفاقا یکی از آنها در همین جشنواره حضور دارد، باشیم.
«فلامینگو» (19 دقیقه ــ امیر نجفی): فیلامینگو را حتما ببینید. فیلم جسور، خلاق و پرشیطنتی ست که سرشار است از ایرادات فنی.
«تاسوکی» (15 دقیقه ــ پوریا پیشوایی): یک اثر کاملا اقتباسی ست. داستان از واقعه‌ای مخوف و معاصر اقتباس شده، و شکل فیلم از چند فیلم مهم تاریخ سینما که تلاش کرده‌اند به توهمی از پلان سکانس برسند.
«مانیکور» (14 دقیقه ــ آرمان فیاض): با وجود ابهاماتش اثر محکمی ست. فیلمی جسور و میخکوب کننده است که جز چند نمای متظاهرانه و یکی دو ایراد بنی اسرائیلی که البته می‌توان از آنها گذشت، می‌شود به فیلم نمره قبولی داد.
«اینترنت نامحدود» (24 دقیقه ــ میرحسینی / یادگاری): ایده اولیه جذابی دارد. اما فیلم متاسفانه جز این چیز زیادی در چنته ندارد. در موقعیتی که طراحی کرده درجا می‌زند و پیش نمی‌رود. بازی‌ها فاصله زیادی با باورپذیر بودن دارند و شاید، شاید این تقصیر فیلم‌نامه‌نویس باشد. دیالوگ‌ها تنها طراحی شده‌اند تا اطلاعات بدهند و به مهین دلیل در بعضی لحظات از فرط خام بودن تکان دهنده به نظر می‌رسند، برای مثال دعوای پایانی زوج که نمونه کاملی برای آموزش چگونه دیالوگ بد بنویسیم محسوب می‌شود.
«نگاه» (15 دقیقه ـ فرنوش صمدی): از جمله بهترین آثار امسال سینمای کوتاه ایران است. علت این موفقیت البته تنها توجه به اصول اولیه فیلم‌نامه کوتاه مثل حادثه محرک، نقطه عطف، کشمکش و تعلیق منطقی، و پایانی قانع کننده که ایجاد معنا می‌کند، نیست. حسن بزرگ فیلم حتی بازی های قابل باورش هم نیست. برای من آنچه فیلم را از سطح یک فیلم خوب فراتر می برد لحظاتی در فیلم است که بدون هیچ آکسانی از آن عبور می کنیم. برای مثال جایی که زن تلاش دارد در پناه یک زوج در نیمه شب راهش را با امنیت طی کند، و در حالی که با اطمینان خاطر پیش روی آنها راه میرود آن دو در پس زمینه به یک فرعی می پیچند؛ یک میزان آبیم هوشمندانه که به شکلی چکیده شرحی از وضعیت زن به ما می‌دهد.
«سایه فیل» (22 دقیقه ــ آرمان خوانساریان): کارگردانی و فیلم‌برداری سایه فیل یک سر و گردن از اثر قبلی خوانساریان (سبز کله غازی) بالاتر است. اثر پخته‌تری است و این را از اولین نماهایش به ما نشان می‌دهد .
«هیولا» (14 دقیقه ــ شهابی / تفضلی): ایده اولیه فیلم تنها برگ برنده هیولا نیست؛ انتخاب‌های هوشمندانه‌ای مثل نمایش شهربازی در روز، گزینش بازیگرهای درست برای نقش‌ها فیلم را بالاتر از آنچه در آغاز دیده‌ایم می‌برد. ایده پایانیِ فیلم بسیار برازنده آن است ولی نحوه اجرا قدرت آن را می‌گیرد. در واقع فیلم کمی بعد از لحظه‌ای که برای تماشاگر تمام شده، خاتمه می‌یابد.
«ترخیص» (14دقیقه ــ آزاده موسوی): از یک موقعیت کلیشه‌ای که بارها آن را دیده‌ایم، اثری کامل و کم نقص خلق کرده است. این موفقیت حاصل یک فیلم‌نامه تراش خورده، دقت در جزئیات هنگام اجرا، و بازی‌هایی بسیار باور پذیر است.
«ناگهان» (29 دقیقه ــ حمید نجفی راد): ناگهان با وجود موقعیت امتحان پس داده‌اش از بهترین‌های جشنواره است. نمونه کاملی از استاندارد در امور فنی و هنری سینما. مهم‌ترین نشانه آن بیست و نه دقیقه نمایش نفسگیر و پر التهاب که تماشاگر آن را با لذت تمام طی می‌کند. دیالوگ‌نویسی حساب شده و آموزنده، بازی‌های عالی و تراش خورده، تدوین / کارگردانی کارآمد و هدفمند نمونه‌های قابل سنجش دیگر.
یادداشت‌های روزانه جشنواره سی و چهارم – روز اول
یادداشت‌های روزانه جشنواره سی و چهارم – روز دوم
یادداشت‌های روزانه جشنواره سی و چهارم – روز سوم
یادداشت‌های روزانه جشنواره سی و چهارم – روز چهارم
یادداشت‌های روزانه جشنواره سی و چهارم – روز پنجم
فیدان در شبکههای اجتماعی