یادداشتی درباره فیلم کوتاه «وقت نهار» به کارگردانی علیرضا قاسمی
«وقت نهار»، فیلم جدید علیرضا قاسمی، داستان یک دختر دبیرستانی است که برای تشخیص هویت مادر متوفی‌اش به بیمارستان رفته. همین توضیح یک خطی به اندازه کافی گویای فضای تاریک و درگیرکننده این فیلم کوتاه است. همین‌طور پلان آغازین فیلم که در آن دست زخمی دختر را از زاویه‌ای نزدیک به نقطه دید او می‌بینیم، مخاطب را برای یک شانزده دقیقه نفس‌گیر آماده می‌کند.
نزدیک به چهار سال است که به عنوان دوست و هم‌کلاسی علیرضا را می‌شناسم و کارهایش را به خصوص در دو سال اخیر دنبال کرده‌ام. فیلم کوتاه قبلی اون با نام «فرکانس»، تلاش بسیار خوبی در کارگردانی و فضاسازی یک موقعیت تجربی بود، که مورد توجه بسیاری از جشنواره‌های داخلی و خارجی نیز قرار گرفت. این بار اما او به سراغ ژانر داستانی آمده و فیلم‌نامه‌ای با ریزه‌کاری‌های فراوان و المان‌های رئالیستی انتخاب کرده. «وقت نهار» به مانند بسیاری از فیلم‌های کوتاه در یک زمان و مکان مشخص می‌گذرد و قاب‌هایش بر روی شخصیت اصلی متمرکز است. کارگردانی کم زرق و برق و حضور به اندازه دوربین در جای صحیح باعث شده فیلم روایت منسجمی از داستان داشته باشد و تا حدود زیادی به دنیای ذهنی شخصیت اصلی نزدیک شود.
کارگردان علاوه بر ساخت یک نقطه شروع و پایان درست برای این موقعیت کابوس‌وار، مسیری را طراحی کرده که در آن به خوبی لایه‌های مختلف شخصیت و هدف‌هایش بازنمایی شود. فیلم‌نامه خوب و بازی بی‌نظیر خورشید چراغیپور در کنار هم به یک اندازه در محقق شدن این امر سهیم بوده‌اند.
از آن‌جایی که نمی‌خواهم جزئیات فیلم را لو دهم صرفا کمی به بازی شخصیت اصلی، که به نظرم از مهم‌ترین نقاط قوت فیلم است، می‌پردازم. دانستن این نکته که بازیگر در واقع پنج سال بزرگتر از کاراکترش است، به تنهایی شگفت‌انگیز است. فیزیک و چهره خورشید چراغیپور با کمک طراحی لباس و گریم او را برای بازی در نقش یک دختر دبیرستانی باورپذیر کرده اما آن چیزی که باعث شده اینطور در نقش جا افتاده باشد، دقت به جزئیاتی است که می‌توانست به سادگی نادیده گرفته شود. او توانسته با استفاده صحیح از چند المان ساده به یک تعادل مناسب در بازسازی بیرونی شخصیت دست یابد. وقفه‌های کوتاه موقع صحبت‌کردن و نگاه‌های خیره او از این دست موارد است. همچنین نکته مهم‌تر، دستیابی به درکی جامع از انگیزه‌های دوگانه شخصیت است که تنها در پایان فیلم برای ما روشن می‌شود. شناخت دقیق محرک‌ها و تأثیرگذاری آن‌ها در بازی، می‌تواند حاصل تلاش متقابل کارگردان و بازیگر باشد، اما به کارگیری به اندازه و مناسب آن‌ها با این میزان انسجام نشان از تسلط بالای خورشید چراغیپور بر نقش دارد.
«وقت نهار» به زودی به نمایش در خواهد آمد و قرار است در مورد آن بسیار بشنویم. پیشنهاد می‌کنم تماشای فیلمی که بی‌شک یکی از با کیفیت‌ترین‌های امسال سینمای کوتاه ایران است را از دست ندهید.
فیدان در شبکههای اجتماعی