پست‌های با برچسب: : ‘جشنواره فیلم کوتاه تهران’

درباره‌ی فیلم‌های داستانی سی و ششمین جشنواره فیلم کوتاه تهران نوشته: مجید فخریان بی‌مقدمه آغاز کنیم: سال گذشته از یک فیلم ــ زامبی دفاع کردیم: «جشن» ساخته‌ی بهنام عابدی. فیلم کوتاه‌های امسال نیز به اِشغال مرده‌های متحرک درآمده‌اند. اما این مرده‌ها لزوماً زامبی نیستند. زامبی‌ها برای بازیافتن دوباره‌ی خاطرات‌شان می‌جنگند، مُرده‌های امسال خاطراتی ندارند و همین‌جور آزاد، در خیابان، توی جاده، در برف، زیر خورشید،…

نوشته: فرید متین مطرود: «مطرود» خودش را قربانی کرده‌است. فیلم ایده‌ی مرکزیِ خوبی دارد (مرده‌شویی که دارد حافظه‌اش را از دست می‌دهد) و با یک موقعیتِ بامزه پایان می‌گیرد (زنی که باید خبرِ مرگِ برادرش را با خوشحالی به شوهرش بدهد)، اما همه‌ی این‌ها راه به جایی نمی‌برند. فیلم بیش از هرچیز از ریتم و لحنِ نامتناسبش ضربه می‌خورد. درحالی‌که می‌توانست به یک کمدیِ سیاهِ…

درباره پخش دوم سانس‌ها در روز آخر جشنواره فیلم کوتاه تهران نوشته: سعیده جانی‌خواه تمام شد، این هم از پرونده جشنواره سی و ششم، تمام شد و ما منتظر بودیم باکس دیگری باشد، سانس دیگری باشد، نباید این‌طور تمام می‌شد، نمی‌شود، ما منتظریم که از جایمان بلند شویم و دست بزنیم. به همین سادگی؟ یک جای کار ایراد دارد، أصلا انگار همه‌جای کار ایراد دارد.…

درباره انیمیشن‌های کوتاه سی و ششمین جشنواره فیلم کوتاه نوشته: سعیده جانی‌خواه هرچقدر که فیلم زنده با رنگ و لعاب و کیفیت تصویر نمی‌تواند ما را گول بزند و ضعف‌هایش را بپوشاند، انیمیشن، مستعد مسحور کردن بیننده با تکنیک است. گاهی یک تکنیک ویژه می‌تواند ایده‌ی پیش‌پا افتاده فیلم را نجات دهد، مخصوصا اگر این تکنیک منحصر به فرد باشد. و هرچقدر که فیلم‌های لایو…

نوشته: فرید متین «نفرِ سوم»: پویا امین‌پوری سعی کرده ‌است بک فیلمِ ژانر بسازد و انصافا در بعضی از موارد، در ایجادِ تعلیق موفق هم بوده‌. همین مسئله بهانه‌ای است برای بعضی‌ها تا فیلم را شایسته‌ی تحسین بدانند؛ اما وقتی فیلم اساسا روی هوا ست و روابطِ علت و معلولیِ درستی ندارد، چرا باید صرفِ تلاش برای ساختن در ژانر باعثِ تحسینِ فیلم شود؟ «نفرِ…