نوشته: هادی علی‌پناه خاطرم هست نزدیک دو سال پیش از دوستی که در حوزه تاریخ
سینمای ایران تحقیق می‌کند در مورد سینمای آزاد و فیلم‌های موجودش سوال کردم.
جوابش نقل به مضمون چنین بود: «سینمای آزاد چیزی شبیه به رویا ست. منابع اندکی در
مورد آن وجود دارد و جز یکی دو فیلم چیزی از فیلم‌هایش باقی نمانده.» لحنش چنین می‌رساند
که شما هم دنبالش…
نوشته: سعید عقیقی سینمای آزاد برآیند سه بردار است: پیدایش دوربین هشت میلی متری (و سپس
سوپرهشت) و بهره‌برداری از آن، آشنایی با دنیای «غیرحرفه‌ای» سینما از طریق دسترسی
مستقیم (مشاهده) و غیر مستقیم (گفت و گوها و مقالات) به دلبستگان و بنیان گذاران‌اش،
و راهیابی به دنیای پرپیچ و خم نورمن مک لارن، اندی وارهول و پیش از آن، مکاتب
اروپایی دهه‌های پیشتر، به…
نوشته: مجید فخریان «وقتی میکل آنجلو آنتونیونی تصمیم گرفت برای ساخت فیلمی بلند با دوربین
هشت میلیمتری به چین برود در پی چه گمشده‌ای بود؟! آیا می‌خواست فیلمی بسیار ارزان
بسازد یا به آزادگی دوربین آماتوری به منزله نماد پرواز به هر جایی که دوست داشت محتاج
بود؟… من فکر می‌کنم آنتونیونی دوربین آماتوری را برای شگون با خود به چین برده بود.» کیانوش عیاری،…
نوشته: حسن بنی‌هاشمی این متن پیش از این به تاریخ ۱۳۵۴ در نخستین شماره بولتن سینمای آزاد (زیر نظر بصیر نصیبی) منتشر شده است. سردبیر: دلیل بازنشر این متن جدای از ارزش بی‌اندازه‌ی تاریخی و اسنادی آن تازگی اعجاب انگیز (و همزمان غم‌انگیز) خط به خط آن برای وضعیت فیلم کوتاه و فیلم‌سازان فیلم کوتاه امروز سینمای ایران است. انگار که بنی هاشمی امروز و…
درباره فیلم
کوتاه «حلق‌آویز»
به کارگردانی رقیه توکلی نوشته: سعیده جانی‌خواه «حلق‌آویز»،
نمونه‌ای‌ست از جریانی که در فیلم کوتاه ایران نفوذ کرده: جریان معلق کردن و سپس شگفت‌زده کردن یا شاید
حلق‌آویز کردن بیننده، اینکه مخاطب را در مسیری همراهی کنی و بعد او را گم کنی. از نماهای
آغازین، این‌طور برمی‌‌آید که با فیلمی ظاهرا داستانگو روبه‌روییم، تمامی عناصر،
بازی‌ها، گفتگوها، میزانسن و لوکیشن‌ها…
